Dimitrofçalı Muslihuddin Efendi, Rumeli evliyâsının büyüklerindendir. O devirde bir kiÅŸi bilmiyordu bu zâtın büyüklüÄŸünü. Bir gece rüyâ gördü. Sevgili Peygamberimiz "aleyhissalâtü vesselâm" o beldeye teÅŸrîf etmiÅŸ, bu zâtın dergâhında sohbet etmekteydi.
O kimseyi gördü.
Ve ona bakarak,
"Ey filân! Allah adamlarına kötü gözle bakmak felâkettir! buyurdular. Adam heyecan içinde uyandı. Mânevî bir haz içindeydi. Sabah olunca erkenden uyandı.
KoÅŸtu dergâha.
O zât içerdeydi.
Ve oturuyordu.
Hem de tam Resûlullah Efendimizin rüyâda oturduÄŸu yerde oturuyordu. O içeri girince ona bakarak; "Ey filân! Allah adamlarına kötü gözle bakmak felâkettir! buyurdu. Adamcağız bunu iÅŸitince sarıldı ellerine. Hürmetle öptü ve bir daha ayrılmadı sohbetinden.

SEVMENÄ°N ALÂMETÄ°

Bir gün de bu zâta; "Hocam, Allahü teâlânın bir kulunu sevdiÄŸinin alâmeti var mıdır?" diye sordular. Cevâbında; "Vardır" buyurdu. "O alâmet nedir?" dediklerinde; "O kimse hep hayırlı iÅŸlerle meÅŸgul olur. Ä°nsanlar fayda görürler kendisinden" buyurdu.
Sordular yine:
"Ya sevmiyorsa?"
"Allahü teâlânın sevmediÄŸi kimse, malayâni ile vakit geçirir. Yâni ne dîne, ne de dünyaya faydası olmayan boÅŸ iÅŸlerle uÄŸraşır. Daha açık söyliyeyim mi?"
Hemen dediler ki:
"Söyleyin hocam".
O vakit byurdu ki:
"Allahü teâlânın bir kimseyi sevdiÄŸine alâmet, o kimsenin "iyi iÅŸler" yapması, sevmediÄŸine alâmet de "kötü iÅŸler" yapmasıdır.