Evliyânın büyüklerinden Ebû Abdullah Mehâî "rahmetullahi aleyh" hazretlerinin bulunduğu köye bir gün düşman askerleri saldırdı. Köylüleri öldürmek için evlerine hücûm ettiler. Ancak kime kılıç vursalar, tesir etmiyor, kan bile akmıyordu.
İnanılmaz bir şeydi.
Bir şey anlamadılar.
Hem çok şaşırdılar.
Bu sırada talebelerinden biri kendi kendine; "Burada harb var. Ben kaçıp memleketime gideyim, harb bitince geri dönerim" diye düşündü. Ve hocasından izin almadan memleketine gitmek için yola çıktı. Köyden biraz uzaklaşınca düşman askerleri onu gördüler.
Ardından tâkib ettiler.
Yakalayıp öldürdüler.
Hem de merak ettiler.
Zîra kılıçları başkalarına te'sir etmezken buna tesir etmişti. Hikmetini köylülere sorduklarında; "Burada Ebû Abdullah Ca'fer diye zât vardır. Onun hürmetine kılıç darbeleriniz bize tesir etmez" dediler. Bunun üzerine Ebû Abdullah hazretlerini yakaladılar.
Çok kılıç çaldılar.
Vurdular, vurdular.
Yoruluncaya kadar.
Nihâyet Ebû Abdullah hazretleri yere düşünce, askerler "öldü" zannettiler ve çekip gittiler. Ebû Abdullah hazretlerinin talebeleri eve girdiklerinde, onu namaz kılarken buldular. Selâm verince; "Hocam! Size bu kadar kılıç vurdukları halde bir damla bile kanınız akmadı" dediler.
Sonra sordular:
"Bu nasıl oldu?"
Ebû Abdullah;
"Allahü teâlâ her şeye kâdirdir. Ben hiçbir şey duymadım" buyurdu. Talebeleri; "Hocam! O anda ne ile meşgûldünüz?" dediklerinde; "Yasîn sûresini okuyordum. Onlar gittikten sonra namaz kılmaya başladım" dedi.