Nişâbur Velîlerinden Ebû Bekr el Ferrâ hazretleri "rahmetullahi aleyh" hakkında bir sevdiği şöyle anlatıyor: Bir zaman nafile hacca gitmek üzere yola çıktık. Nişâbur'a vardığımızda, Ebû Bekr el-Ferrâ ile görüşmek istedim.
Ama yalnız değildim.
Arkadaşlarım vardı.
Onlarla istişâre ettim. Arkadaşlarım; "Onu ziyâret edersen, anne babanın rızâsını alman için seni geri gönderir. Hacdan dönüşte ziyâret et" dediler. Fakat ben arkadaşlarımın tavsiyelerine aldırmayıp, bu büyük zâtın bulunduğu mescidi aradım.
Bulup içeri girdim.
Ve selâm verdim.
O selâmımı aldı ve bana; "Nerelisin?" diye sordu. "Heratlıyım" dedim. "Nereye gidiyorsun?" dedi. "Hacca gidiyorum?" deyince; "Baban var mı?" diye sordu. "Evet var" dedim. "Geri dön ve Onun rızâsını al" buyurdu. "Peki efendim" dedim.
Ve oradan ayrılıdım.
Arkadaşlara vardım.
Ve vaziyeti anlatınca; "Geri dönme!" diye ısrâr ettiler. Ben yine dönüp babamın rızâsını istedim. Babam; "Bunun için mi döndün?"dedi. "Evet babacığım" deyince, çok memnun olup gözleri yaşardı ve bana yürekten duâ tti. İşte bu duâ berektiyle çom maddî ve mânevî ni'metlere kavuştum.

MAKBUL OLAN AMEL

Bir gün bu zât; "Efendim, kişinin amellerine, neye göre ecir ve sevap verilir?" diye sordular.
Gelen kişilere baktı.
Ve şöyle cevapladı:
"Kişinin ameline, o işe verdiği ehemmiyet mikdârınca, onu işlerken yaptığı hatâlara üzülmesi mikdârınca ve o amelin sünnet-i seniyyeye uygun olması için gösterdiği gayret mikdârınca sevap verilir" buyurdu.