Ebû Ubeyde bin Cerrâh radıyallahü anh Allahü teâlânın emirlerinden dışarı çıkmazdı. Peygamber Efendimizin "aleyhissalâtü vesselâm" bir emrini yapmak için canını verirdi.
Çok takvâ sâhibiydi.
Çok merhametliydi.
Çok da ÅŸefkatliydi.
Hazret-i Ömer Åžam'a gittiÄŸi zaman, Onu karşılayanlara; "KardeÅŸim Ebû Ubeyde nerede?" diye sordu. "Geliyor efendim" diyerek gösterdiklerinde iki sâdık dost kucaklaÅŸtılar.
Sonra Hazret-i Ömer;
"Size gidelim" dedi.
O da; "Buyurun" dedi,
Ve birlikte Ebû Ubeyde hazretlerinin evine gittiler. Hazret-i Ömer eve girip de hiç bir eÅŸyâ olmadığını görünce; "EÅŸyâların nerede?" diye sordu.
Hazreti Ebû Ubeyde;
"İşte şunlardır" dedi.
Fakat hazret-i Ömer;
"Burada bir keçe, bir de kırbada baÅŸka ÅŸey göremiyorum. Senin yiyecek bir ÅŸeyin yok mu?" deyince, bir zenbilin içinden bir kaç kuru ekmek parçası çıkardı.
Hazret-i Ömer baktı.
Ve çok duygulandı.
Göz yaşıyla aÄŸladı.
Ve arkadaşına muhabbetle sarılıp; "Ey kardeÅŸim Ebû Ubeyde! Dünyâ herkesi deÄŸiÅŸtirdi, yalnız seni deÄŸiÅŸtiremedi" buyurdu.

BÖYLELERÄ° DE VAR

Hazret-i Ömer, Hazret-i Ebû Ubeyde'ye "radıyallahü anhümâ" "dörtbin dirhem" para gönderdi ve götürecek elçiye; "Bak ki bu parayı ne yapacak?" diye tenbîh etti.
O götürdü parayı.
Ebû Ubeyde aldı.
Askerine dağıttı.
Elçi müsâde isteyip geri dönünce gördüÄŸünü anlattı kendisine. Hazret-i Ömer "radıyallahü anh"; "Hamd olsun ki böyle insanlar da var" diye mırıldandı.