Ebû Cehil katmerli öfkeler içindeydi. Yeni müslüman olan birini işitmeyegörsün, derhal koşup caydırmaya çalışırdı bir şekilde. Eğer zenginse; "Bak seni batırır, servetini yok ederiz!" derdi.
Îtibârlı biriyse;
"Bak!" derdi.
"Seni rezil eder, halkın içine çıkamaz hâle getiririz!" der, korkuturdu.
Fakir ve köle ise?
Onlar için iş tekti.
"İşkence".
Nitekim kadın kölelerden "Zinnîre Hâtun" îmân edince deliye döndüler. "Yâhu bu kölelere de ne oluyor. Bizden izinsiz nasıl din değiştirirler?" diyorlardı.
Oturup konuştular.
Ve karar aldılar:
"Bu suçu kim işlerse, en ağır cezâya çarptırılacaktır!" Ve başladı işkenceler. Bu mâsumlardan biri de "Zinnîre Hâtun"du. Ebû Cehil, bir gün parmaklarını bu garibin gırtlağına bir kerpeten gibi geçirmiş, bütün hiddetiyle bağırıyordu:
"Muhammed'in dîninden dön!"
Cevap iki kelime:
"Hayır, dönmem!"
"Lâta Uzzâ'ya inan!"
"Hayır, inanmam!"
İşkenceler sonunda iki gözünü de kaybetti mübârek kadın. Ebû Cehil, sırıtarak yaklaştı ve; "Lât ve Uzzâ'yı inkâr ettin. Onlar da senin gözlerini kör ettiler" dedi.
Zinnîre hazretleri
"radıyallahü anhâ";
"Hayır!" dedi.
"O putların, ne kendilerine faydaları olur, ne de başkasına zararları. Ama benim Rabbim, gözümün nûrunu iâde etmeye kâdirdir" dedi.
Rabbimiz acıdı.
Gözleri açıldı.
Zinnîre hâtun sevincinden gözyaşları içinde kapandı şükür secdesine. Müşriklerin kalpleriyse mühürlüydü. Buna da her zamanki gibi "Sihir" deyip geçtiler.