Eshâb-ı kirâmdan Ebüdderdâ hazretlerinin "radıyallahü anh" babası Uhud harbinde şehit olunca, anne-oğul maddî sıkıntıya düşmüşlerdi. Öyle ki, açlıktan taş bağlıyorlardı karınlarına. Günler zor geçiyordu onlar için.
Ve bir gün geldi.
Annesi seslendi:
"Ebüdderdâ!"
"Buyur anneciğim".
"Oğlum, hemen Resûlullaha git. Bu hâlimizi Ona arzet. O, herkese birşeyler veriyor. Bize de verir".
Ebüdderdâ;
"Peki anne!" dedi.
Ve koştu mescide.
Efendimiz "aleyhisselâm" eshâbiyle sohbet ediyordu. Ebüdderdâ içeri girince, ona bakıp; "Müslüman bir sıkıntıya düştüğünde, bunu yalnız Rabbine arzeder, başkasından bir şey istemezse, Allahü teâlâ ona kâfîdir" buyurdular.
Ebüdderdâ bunu duydu.
Vazgeçti söylemekten.
Eve dönünce sordu annesi:
"Arzettin mi oğlum?"
"Hayır anne".
"Neden yavrum?"
"Lüzum kalmadı".
Kadıncağız;
"Hiçbir şey anlamadım oğlum. Ne diyorsun, açık söyle?" deyince, Ebüdderdâ, Resûlullah Efendimizden işittiğini annesine nakledip; "İşte bunun için söyliyemedim" dedi.
Kadıncağız sevindi.
Memnûn oldu.
Oğluna dönüp;
"Aferin evlâdım. En doğrusunu yapmışsın. Mâdem ki öyle buyurdular, baş göz üstüne, biz de sabrederiz" dedi.
Sabrettiler.
Kazandılar.
Zîra Ebüdderdâ, bu sabrı sâyesinde o yerin en zengini oldu.