Eshâb-ı kirâmdan Ebüdderdâ hazretlerinin "radıyallahü anh" babası Uhud harbinde ÅŸehit olunca, anne-oÄŸul maddî sıkıntıya düÅŸmüÅŸlerdi. Öyle ki, açlıktan taÅŸ baÄŸlıyorlardı karınlarına. Günler zor geçiyordu onlar için.
Ve bir gün geldi.
Annesi seslendi:
"Ebüdderdâ!"
"Buyur anneciÄŸim".
"OÄŸlum, hemen Resûlullaha git. Bu hâlimizi Ona arzet. O, herkese birÅŸeyler veriyor. Bize de verir".
Ebüdderdâ;
"Peki anne!" dedi.
Ve koÅŸtu mescide.
Efendimiz "aleyhisselâm" eshâbiyle sohbet ediyordu. Ebüdderdâ içeri girince, ona bakıp; "Müslüman bir sıkıntıya düÅŸtüÄŸünde, bunu yalnız Rabbine arzeder, baÅŸkasından bir ÅŸey istemezse, Allahü teâlâ ona kâfîdir" buyurdular.
Ebüdderdâ bunu duydu.
Vazgeçti söylemekten.
Eve dönünce sordu annesi:
"Arzettin mi oÄŸlum?"
"Hayır anne".
"Neden yavrum?"
"Lüzum kalmadı".
Kadıncağız;
"Hiçbir ÅŸey anlamadım oÄŸlum. Ne diyorsun, açık söyle?" deyince, Ebüdderdâ, Resûlullah Efendimizden iÅŸittiÄŸini annesine nakledip; "Ä°ÅŸte bunun için söyliyemedim" dedi.
Kadıncağız sevindi.
Memnûn oldu.
OÄŸluna dönüp;
"Aferin evlâdım. En doÄŸrusunu yapmışsın. Mâdem ki öyle buyurdular, baÅŸ göz üstüne, biz de sabrederiz" dedi.
Sabrettiler.
Kazandılar.
Zîra Ebüdderdâ, bu sabrı sâyesinde o yerin en zengini oldu.