(Dünden devam)
Hak teâlâ hazret-i Âdemi yaratmak dileyince, yeryüzüne şöyle fermân buyurdu:
"Ben, topraktan insan halk etmeyi diledim. Onların bir kısmı mutî olur, bâzısı âsi. İtâat edenlere Cenneti vereceğim. Âsîler Cehennemde azâb çekerler".
Yer yüzü, bunu duyup;
"Yâ Rabbî! İtâatkârlara Cennet büyük ihsân. Lâkin isyân edenlerin, Cehennemde yanmalarına dayanamam" dedi.
O vakit Hak teâlâ
Hazret-i Cebrâile;
"Yâ Cebrâil, yere in, bir miktâr toprak al ve bir yere biriktir!" diye emretti.
Hazret-i Cebrâil
hemen yere indi.
tam toprak alırken
yer acı acı ağlayıp; "Yâ Cebrâil! Bu gün benden toprak alma. Zîra bunlar yârın isyân edip azâba düşerler" dedi.
Hazret-i Cebrâil
merhametinden
almadan döndü.
Ve; "Yâ ilâhî, her şey sana mâlûm. Toprak almadığım için affına sığınıyorum" dedi.
Hak teâlâ, hazret-i Mîkâil'e ve hazret-i İsrâfil'e emrettiyse de, onlar da yere acıyıp eliboş döndüler.
Sonra hazret-i Azrâil'e emretti.
O da yere indi
Yer yine feryat etti.
Ama O emri îfa etti.
Hak teâlâ yer yüzüne;
"Ey Arz, üzülme toprak verdiğine. İâde edeceğim onu ben sana yine. Şu cansız ve siyah toprağını alırım. Beyaz tenli, ay yüzlü insanlar yaratırım. Onlar, senin üstünde bir müddet yaşar, sonra ölüp, tekrâr içine girerler" buyurdu.