İnönü tekfuru bir yemek ziyâfeti vermişti.
Osmân Bey de dâvetliydi.
Yedi arkadaşıyla geldi.
Misâfirler neş'eyle yemeklerini yerken, tekfura biri yanaştı.
Birşeyler fısıldadı.
Tekfur dışarı fırladı.
Gördü ki, etrâfları yüzlerce atlı tarafından sarılmış.
Kuşatmayı yapan,
Eskişehir beği'ydi.
At üstünden tekfura;
"Git Osmânı getir ve bana teslim et!" diye bağırdı.
Öldürmeye gelmişti Osmân Bey'i.
Zîra Şeyh Edebâli'nin kızını istemiş, lâkin Şeyh reddetmiş, üstelik de o kızı Osmân Bey'e vereceğini öğrenmişti.
Yanına dörtyüz atlı almış,
öldürmeye gelmişti.
Osmân Bey bunu sezdi.
Yerinden hızla kalktı.
Yoldaşlarına işâret yaptı.
Herbiri, şimşek gibi fırladılar.
Bunlar sekiz kişiydi.
Onlar, dörtyüz kişi.
Çarpışmak akıl işi değildi. Zîra herbirine elli kâfir düşüyordu.
Ama korkmadılar.
Kılıçları çektiler.
Küffâra giriştiler.
Osmân Bey'in kılıcı,
şimşek gibi işliyordu.
Her vuruşta birkaç baş düşüyordu.
Meydan, düşman
leşleriyle doldu.
Osmân Bey ve o yiğitler, ekin biçer gibi kâfirleri biçtiler.
Sekseni can verdi.
Sekseni esir edildi.
Kalanı ise bırakıp kaçtılar.