Hazret-i Âdem Cennete girince, kendi cinsinden bir arkadaş arzu etti. Bu arzu ile uyuduğunda Cenab-ı Hak, sol göğüs kemiğinden hazret-i Havvâ'yı yarattı.
Âdem Nebî uyandı.
Ve bir kadın gördü.
"Sen kimsin?" dedi.
Hazret-i Havvâ;
"Sana zevce olarak halk olundum" diye cevap verdi.
Hak teâlâ ikisinin
nikâhlarını kıyıp;
"Ey Âdem ve ey Havvâ! Cennetimde gezinin, meyvelerinden yiyin. Lâkin şu ağaca hiç yaklaşmayın. Yoksa zulmedenlerden olursunuz" buyurdu.
Onların Cennette olması
İblîse hoş gelmedi.
Kendi kendine;
"Onları Cennetten çıkarmalıyım" dedi. Sonra bir ağacın onlara yasak edildiğini öğrendi. Çok sevinip derhal Cennetin kapısına geldi.
Ağlayıp dikkat çekti.
Onlar koşup sordular:
"Niçin ağlıyorsun?"
İblîs gözyaşlarıyle;
"Ben, sizin hâlinize ağlarım ki, sizi bu Cennette sonsuz bırakmazlar. Lâkin bu Cennette öyle bir ağaç var ki, meyvesinden yiyenler, Cennetten hiç çıkmaz, ebediyen orada yaşarlar" dedi.
Allahın adıyla
yemin de etti.
Hazret-i Havvâ aldanıp yedi. Hazret-i Âdem de Onun teşvîkiyle yedi.
Ama kast ile değil.
Allahü teâlâ
hazret-i Cibrîl'e;
"Âdem ile Havvâ'yı Cennetten çıkar!" buyurdu. (devamı yarın)