Kâbil, kardeÅŸi Hâbil'e;
"Seni öldüreceÄŸim" dedi.
"Niçin?" deyince,
"Baban, benim güzel kardeÅŸimle seni evlendiriyor. Güzel olmayanını bana lâyık görüyor" dedi.
Hâbil de Ona
yumuşaklıkla;
"Yapma! Bu iÅŸe kalkışırsan kâtil olursun. Benim günâhımı da yüklenirsin" dedi.
Dinlemeyince,
Bu defa ona;
"Bak Kâbil, sen beni öldürmek için elini kaldırırsan, ben elimi kaldırmam. Çünkü o iÅŸ günâhtır, ben Rabbimden korkarım" dedi.
Kâbil söz dinlemiyordu.
Onu öldürmek istiyordu.
Ama yolunu bilemiyordu.
Åžeytan, insan ÅŸeklinde geldi.
Bir kuÅŸ tutup, başını bir taşın üzerine koydu.
BaÅŸka bir taÅŸla vurup ezdi.
Kâbil bunu görüp öÄŸrendi.
Aynısını yapıp Onu ÅŸehîd etti.
Bu sefer;
"Bu cesedi ne yapacağım?" dedi.
O ara kavga eden iki karga gördü.
Derken biri diÄŸerini öldürdü.
Sonra inip, ayaklarıyla yeri kazdı.
Onu oraya gömüp kapattı.
Kâbil de aynısını yaptı.
Âdem Nebî buna çok üzüldü.
Hazret-i Cibrîl
Âdem Nebîye;
"Yâ Âdem! Allah sana bir evlât verecek. O çocuÄŸun neslinden Fahr-i âlem gelecek" dedi.
Nihayet hazret-i Åžît doÄŸdu.
Nûr-i Muhammedî alnında parlıyordu.