Hazret-i Alî "radıyallahü anh" anlatıyor:
Huneyn günü
Ortalık karıştı.
Gaziler ÅŸuûrsuzca dağıldılar.
Resûl-i ekrem
"aleyhisselâm"
Efendimiz düÅŸman askerlerinin arasında tek başına kalmıştı. Buna raÄŸmen atını mahmuzlayıp hücumâ geçtiler.
Hem binlerce
düÅŸmana karşı.
Ve tek başına.
Hazret-i Abbâs ile hazret-i Ebû Bekr "radıyallahü anhümâ" bunu gördüler. Yüz kadar Mücâhit ile arkasından sür'atle at koÅŸturdular.
YetiÅŸip, etrâfında
halka oluÅŸturdular.
Biri dizginini tuttu.
DiÄŸeri üzengisini.
Böylece hızını kestiler.
Onu düÅŸman içine yalnız bırakmadılar.

BÄ°R MÛCÄ°ZE

Asr-ı saâdette bir hanımın oÄŸlu dünyaya geldi. Ancak üç dört yaşına geldiÄŸi halde konuÅŸamıyordu yavrucak.
"Dilsiz"di yâni.
N'âpsın kadın.
ÇocuÄŸu kucaklayıp, koÅŸtu Resûlullah Efendimiz'in huzûr-i ÅŸerîflerine.
Ve ağlıyarak
derdini arzetti.
Resûl-i Ekrem "aleyhisselâm" hazretleri o çocuÄŸu dizlerine oturttu.
Başını okşadı.
Sırtını sıvazladı.
Çocuk konuÅŸmaya baÅŸladı.
Hem de "bülbül" gibi.
Annesi sevinçten uçuyordu.