(Dünden devam)
Efendimiz "aleyhisselâm" Hazret-i Ömer'e dönüp;
"Yâ Ömer! Sen Nûh aleyhisselâma benzersin ki, O, kâfirler için; "Yâ Rabbî! Yeryüzünde, kâfirlerden hiç kimseyi saÄŸ bırakma!" diye niyazda bulunmuÅŸtu" buyurdu.
Hazret-i Ömer der ki:
Resûlullah Efendimiz, Ebû Bekr'in söylediÄŸine meyl etti. Benim söylediÄŸime meyl etmedi.
O gün geçti.
Ertesi gün oldu.
Gelip gördüm ki, Resûl-i Ekrem ile Ebû Bekri Sıddîk oturmuÅŸ aÄŸlarlar.
Merak edip;
"Yâ Resûlallah, niçin aÄŸlarsınız. AÄŸlamak îcâb eden bir hâl var ise, ben de aÄŸlıyayım. EÄŸer aÄŸlanacak bir durum yok ise, sizin aÄŸlamanız için aÄŸlıyayım" dedim.
Ağlamayı bıraktı.
Ve bana dönüp;
"Eshâbım için aÄŸlıyorum. Mal karşılığında esîrleri bıraktıkları için, onlara gelen azâb bana gösterildi. Åžu aÄŸaçtan daha yakın oldu" buyurarak, kendilerine yakın bir aÄŸaca gösterdiler.
Ä°bni Ä°shâk da
radıyallahü anh
bu babta der ki:
Bedir gazâsında hazır olan müminlerin hepsi esîrlerden fidye almağı hoÅŸ gördü. Sâdece Ömer bin Hattâb hoÅŸ görmedi. Sa'd bin Mu'âz da Efendimize; "Yâ Resûlallah, esîrleri katl etmek, bana fidye almaktan daha iyi geliyor" diye arz etti.
Server-i âlem
"aleyhisselâm";
"EÄŸer azâb inseydi, Ömer bin Hattâb ve Sa'd bin Mu'âz'dan baÅŸka kimse kurtulmazdı" buyurdular.