(Dünden devam)
Hazret-i Osmân'ı çağırıp sordu.
O da cevâben;
"Bu sözü münâfıkların yaydığından hiç ÅŸübhem yoktur. Hepsi iftirâdır. Allahü teâlâ, senin gölgeni bile yere düÅŸürmüyor ki, habîs bir adam mübârek gölgene basmasın" dedi.
Resûlullah sevindi.
Hazret-i Alî'ye sordu.
O da ÅŸöyle arzetti:
"Bu sözler iftirâdır. Bir gün sizinle namaz kılıyorduk. Siz namaz içinde iken mübârek nalınınızı çıkardınız. Sebebini sorunca; "Cebrâil aleyhisselâm geldi. Nalınımda necâset bulaşığı olduÄŸunu bildirdi. Onun için çıkardım" buyurmuÅŸtunuz. Namâz içinde bile vahyederek seni pislikten koruyan Allahü teâlâ, mübârek zevcelerinize böyle pislik yapılmasına izin verir mi? Mübârek kalbin üzülmesin. Allahü teâlâ, mübârek zevcenizin pâk olduÄŸunu elbette size bildirir" dedi.
Bu söz de hoÅŸuna gitti.
Nurlu kalbi ferahladı.
Ebû Bekr'in evine vardı.
Hazret-i ÂiÅŸe anlatıyor:
O gün hep aÄŸlıyordum.
Annem babam oturuyorlardı.
Ansızın Resûlullah geldi.
Yanımda oturdu.
Bana dönüp;
"Yâ ÂiÅŸe! Sen, insanların dedikleri gibi deÄŸilsen, Allahü teâlâ, senin doÄŸru olduÄŸunu bildirir. EÄŸer günâh olduysa tövbe et. Allahü teâlâ tövbe edenleri affeder" buyurdu.
Resûlullahın mübârek sesini iÅŸitince, aÄŸlamaktan vazgeçtim.
Babama dönüp;
"Sen cevap ver" dedim. (devamı yarın)