(Dünden devam)
Hazret-i Osmân'ı çağırıp sordu.
O da cevâben;
"Bu sözü münâfıkların yaydığından hiç şübhem yoktur. Hepsi iftirâdır. Allahü teâlâ, senin gölgeni bile yere düşürmüyor ki, habîs bir adam mübârek gölgene basmasın" dedi.
Resûlullah sevindi.
Hazret-i Alî'ye sordu.
O da şöyle arzetti:
"Bu sözler iftirâdır. Bir gün sizinle namaz kılıyorduk. Siz namaz içinde iken mübârek nalınınızı çıkardınız. Sebebini sorunca; "Cebrâil aleyhisselâm geldi. Nalınımda necâset bulaşığı olduğunu bildirdi. Onun için çıkardım" buyurmuştunuz. Namâz içinde bile vahyederek seni pislikten koruyan Allahü teâlâ, mübârek zevcelerinize böyle pislik yapılmasına izin verir mi? Mübârek kalbin üzülmesin. Allahü teâlâ, mübârek zevcenizin pâk olduğunu elbette size bildirir" dedi.
Bu söz de hoşuna gitti.
Nurlu kalbi ferahladı.
Ebû Bekr'in evine vardı.
Hazret-i Âişe anlatıyor:
O gün hep ağlıyordum.
Annem babam oturuyorlardı.
Ansızın Resûlullah geldi.
Yanımda oturdu.
Bana dönüp;
"Yâ Âişe! Sen, insanların dedikleri gibi değilsen, Allahü teâlâ, senin doğru olduğunu bildirir. Eğer günâh olduysa tövbe et. Allahü teâlâ tövbe edenleri affeder" buyurdu.
Resûlullahın mübârek sesini işitince, ağlamaktan vazgeçtim.
Babama dönüp;
"Sen cevap ver" dedim. (devamı yarın)