(Dünden devam)
Babam cevâben;
"Vallahi bilmem ki, Resûlullah'a ne cevap vereyim. Bizim kavmimiz câhiliyet devrinde putperest idi. Ama hiç kimse bizim kadınlarımıza böyle birÅŸey söyliyemezdi. Åžimdi elhamdülillah kalblerimiz Ä°slâm nûru ile parladı. Evimiz Ä°slâm ışığı ile aydınlandı. Herkes bizim için böyle söylüyorlar. Ben, Resûlullaha ne diyeyim?" dedi.
Anneme döndüm.
"Sen söyle" dedim.
Annem de;
"Ben ÅŸaşırdım kaldım. Ne söyliyeceÄŸimi bilmiyorum. Sen söyle" dedi.
Ä°ÅŸ bana düÅŸtü.
Åžöyle arzettim:
"Allahü teâlâya yemîn ederim ki, mübârek kulağınıza gelmiÅŸ olan lâfların hepsi yalandır. EÄŸer onlara inanmış iseniz, temiz olduÄŸumu ne kadar söylesem, bana inanmazsınız".
Çok heyecanlıydım.
Sözüme devam edip;
"Yapmadığım birÅŸeye evet dersem, kendime iftirâ etmiÅŸ olurum. Vallahi baÅŸka diyeceÄŸim yoktur. Yalnız Yûsuf aleyhisselâmın dediÄŸini derim ki, "Sabr etmek iyidir". Onların söyledikleri ÅŸey için, Allahü teâlâdan yardım beklerim" dedim.
Ya'kûb diyeceÄŸime,
Yûsuf demiÅŸim.
Yüzümü çevirip dayandım.
Rabbimin beni temize çıkaracağını, Allah hakkı için hep bekliyordum.
Kendimden emîndim.
Suçum yoktu.
Allah hakkı için doÄŸru söylüyorum ki, o anda Resûlullah'ın mübârek yüzünde vahiy alâmetleri göründü. (devamı yarın)