Sevgili Peygamberimiz "sallallahü aleyhi ve selem" hazretleri, düÅŸmana karşı gâyet cesâretliydi. Öyle ki, harplerde zor durumda kalındığında, korkmadan hücum ederlerdi düÅŸman üzerine.
Alî bin Ebî Tâlib
"radıyallahü anh"
Åžöyle anlatıyor:
"Bedir"de üçyüz sekiz kiÅŸiydik.
Ä°çimizde en cesurumuz "Resûlullah Efendimiz" olup, müÅŸriklere en yakın O dururdu.
Biz sıkışıyorduk.
Ona sığınıyorduk.
Uhud'da da öyle oldu.
Bir aralık ortalık karıştı.
Mücâhidler iki ateÅŸ arasında kaldı.
Şaşkınlıktan dağıldılar.
Ben de düÅŸman içinde kaldım.
Etrâfımda bir tek Müslüman yoktu.
Bir yandan çarpışırken, bir yandan da Resûlullah'ı "sallallahü aleyhi ve selem" merak ediyordum.
Neredeydi acabâ?
Her tarafa bakıyordum.
Kendisini göremiyordum.
Gerilerde olamazdı.
Çünki O, düÅŸman karşısında bir adım bile geri atmazdı.
Çok üzüldüm.
Kendi kendime;
"Herhalde bizim günahımızdan, Hak teâlâ Onu semâya kaldırdı. Öyleyse bir an evvel ÅŸehid olup Ona kavuÅŸmalıyım" dedim.
Kılıcımın kınını kırdım.
Küffâr üzerine atıldım.
DüÅŸmanı kıra kıra ilerlerken bir ara Resûlullah'ı farkettim.
Benden çok ilerdeydi.
Tek başına çarpışıyordu.
Derhal yanına koştum.
Kendisine siper oldum.