(Dünden devam)
Annesi, hazret-i Hûd'a;
"Putlara ibâdet etmiyorsun öyle mi?" diye sordu.
Hazret-i Hûd
aleyhisselâm;
"AnneciÄŸim! O putlar, hiç kimseye zarar ve faydası dokunmayan taÅŸ parçalarıdır. Ä°bâdet olunmaya hakkı olan, yalnız Allahü teâlâdır" dedi.
Annesi sevindi.
Ve Ona sarılıp;
"YavrucuÄŸum! Sen bildiÄŸin ÅŸekilde ibâdetine devam et" dedi.
Ve ÅŸöyle anlattı:
"Sen doÄŸdun.
Etrafa baktım.
Kuru aÄŸaçlar yeÅŸillenmiÅŸti.
Ve meyve vermiÅŸti.
Seni kucağıma aldım.
Bir yere gidiyordum.
Karşıma heybetli biri çıktı.
Seni benden aldı.
Nûrânî kimselere teslim etti.
Sonra bana geri verdiler.
Başında nûr hâlesi vardı.
Onlardan biri sana hitâben;
"Allahü teâlâ seni peygamber kıldı. Müjdeler olsun" dedi.
Ve gözden kayboldular.
Bu hal ÅŸeytânî deÄŸildi.
Rahmânî idi.
O kimseler de melek idi".
Velhâsıl hazret-i Nûh'un torunlarından olan hazret-i Hûd, Ahkâf denilen yeri yurt edindi.
Zamanla evlâdı çoÄŸaldı.
Büyük bir kabîle oldu.
Bunlara Âd kavmi denildi.
Bunlar uzun boylu idiler.
Cüsseli ve kuvvetliydiler.
Tuttuğunu koparan kimselerdi. (devamı yarın)