(Dünden devam)
Yeryüzünde Âd kavmi insanlarından daha uzun boylu ve iri cüsseli kimseler gelmemiÅŸtir.
Ömürleri de uzun idi.
Beldeleri bereketliydi.
Toprakları verimliydi.
Her taraf yemyeÅŸil olup, her yanda, baÄŸlar, bahçeler, rengarenk çiçekler, göz görebildiÄŸince çeÅŸit çeÅŸit meyve aÄŸaçları vardı.
Adım başı pınar.
Her yerde akarsular.
Bunlar, kayaları yontarak kendileri için muazzam, gösteriÅŸli binâlar yaparlardı.
Sekiz asır geçti.
Bozulmaya başladılar.
Dinlerini unuttular.
Doğru yoldan saptılar.
Nûh tûfanını görenler de çoktan vefât etmiÅŸ, tûfanın tesiri kalblerinden silinmiÅŸti.
Boy ve kuvvetlerine, ellerindeki nimetlerin çokluÄŸuna aldanıp kibre kapıldılar.
Allahü teâlâyı unuttular.
Putlara taptılar.
Zulüm yaptılar.
Zayıf ve güçsüzler, onlar için eÄŸlence vâsıtası idi.
Mesela birini tutarlar.
Yüksek binâlara çıkarırlar.
Sonra aşağı atarlardı.
Bundan zevk alırlardı.
Yollara yanlış işaretler koyarlardı.
Garipleri aldatırlardı.
Yolu bilmeyen garib yolcular, bu yanlış iÅŸâretlere aldanarak kızgın çöllerin içlerinde kaybolur, açlık ve susuzluktan helâk olur veya kurda kuÅŸa yem olurlardı.
Bundan da zevk alırlardı.
Ä°ÅŸte bu zâlim Âd kavminin içinde, bir mübârek zât yetiÅŸiyordu.
O, Hûd aleyhisselâmdı. (devamı yarın)