Hazret-i Osmân'ın "radıyallahü anh" zengin olup, evinde hizmet eden üçyüz câriyesi vardı. Birgün insanlık îcâbı olarak câriyelerden birine baktı.
Hazret-i Rukayye
"radıyallahü anhâ"
bu hâli gördü.
Gönülleri huzûrsuz oldu.
Lâkin belli etmedi.
Beyinin yanına geldi.
Kibarca izin isteyip;
"Ben babamın seâdethânelerine gideceğim" dedi.
Hazret-i Osmân
"radıyallahü anh"
Ona izin verdi.
Lâkin gidiş sebebini tahmin etmişti.
Kalbine bir ateş düştü.
Kendi kendine;
"Habîbullah hazretlerine varıp, benden şikâyet ederse hâlim nice olur. Ne dünyâda, ne de âhırette yerim kalmaz" dedi.
Derhâl abdest aldı.
Namaza durdu.
Sonra mübarek yüzünü ve sakalını yerlere sürüp, Hak teâlâ hazretlerine ilticâ edip af ve mağfiret için çok duâ ve niyâz eyledi.
Hazret-i Rukayye
"radıyallahü anhâ"
da babasına geldi.
Resûl-i ekrem Efendimiz Onu üzgün görüp; "Ey benim ciğergûşem, niçin sıkıntılısın?" diye sordular.
Hazret-i Rukayye
"radıyallahü anhâ"
Gayr-i ihtiyârî ağlayıp; "Ey benim devletli babam, sultânım. Senin şân-ı şerefine lâyık mıdır ki, zevcim hazret-i Osmân benim üzerime câriyeye baksın?" diye arz etti. (devamı yarın)