Ebû Müslim Havlânî hazretlerinin bir hizmetçisi vardı ki, bu zâtı sevmez, düÅŸmanlık beslerdi. Nitekim bir gün zehirlemek için yemeÄŸine zehir kattı. Büyük Velî onu yediÄŸi halde tesir etmedi.
Tekrâr zehir kattı.
O Velî bunu yedi.
Yine tesir etmedi.
Hizmetçi, birkaç defa teÅŸebbüs ettiÄŸi halde zehirlenmediÄŸini görünce piÅŸmân oldu. Huzûruna girip; "Efendim, nice kere sizi zehirlemek istedim, ama zehir size tesir etmedi" dedi.
Ve merakla sordu:
"Sebebi ne olabilir?"
Büyük Velî cevâben; "Ben ne zaman bir ÅŸey yesem veya içsem, mutlaka Bismillâhirrahmânirrahîm derim. Belki de sebep budur" buyurdu.

KUÅž KONUÅžUYOR

Bir kiÅŸi de ÅŸöyle anlatır: Gazâda idik. Ebû Müslim hazretleri de bizimleydi. Komutanımız bir yere bir müfreze gönderdi. Ancak günler geçtiÄŸi halde birlik geri dönmedi.
Hepimiz merak ettik.
Niçin dönmemiÅŸlerdi?
EndîÅŸeye kapıldık.
Bu sırada Ebû Müslim Havlânî hazretlerinin mızrağının üzerine bir kuÅŸ kondu ve dile gelip; "Müfreze selâmettedir. Zafer kazanılıp, ganîmet alındı. Falan gün, falan saatte dönecekler" dedi.
Hepimiz iÅŸittik
Ve ÅŸâhit olduk.
Ebû Müslim Havlânî hazretleri o kuÅŸa "Sen kimsin?" diye sorunca; "Ben müminlerin kalplerinden üzüntüyü gideren bir kuÅŸum" dedi.
Ebû Müslim;
"Memnun oldum" buyurdu.
Bunu komutana duyurdu.
O da rahatlamış oldu.