Ebû Müslim Havlânî hazretlerinin bir hizmetçisi vardı ki, bu zâtı sevmez, düşmanlık beslerdi. Nitekim bir gün zehirlemek için yemeğine zehir kattı. Büyük Velî onu yediği halde tesir etmedi.
Tekrâr zehir kattı.
O Velî bunu yedi.
Yine tesir etmedi.
Hizmetçi, birkaç defa teşebbüs ettiği halde zehirlenmediğini görünce pişmân oldu. Huzûruna girip; "Efendim, nice kere sizi zehirlemek istedim, ama zehir size tesir etmedi" dedi.
Ve merakla sordu:
"Sebebi ne olabilir?"
Büyük Velî cevâben; "Ben ne zaman bir şey yesem veya içsem, mutlaka Bismillâhirrahmânirrahîm derim. Belki de sebep budur" buyurdu.

KUŞ KONUŞUYOR

Bir kişi de şöyle anlatır: Gazâda idik. Ebû Müslim hazretleri de bizimleydi. Komutanımız bir yere bir müfreze gönderdi. Ancak günler geçtiği halde birlik geri dönmedi.
Hepimiz merak ettik.
Niçin dönmemişlerdi?
Endîşeye kapıldık.
Bu sırada Ebû Müslim Havlânî hazretlerinin mızrağının üzerine bir kuş kondu ve dile gelip; "Müfreze selâmettedir. Zafer kazanılıp, ganîmet alındı. Falan gün, falan saatte dönecekler" dedi.
Hepimiz işittik
Ve şâhit olduk.
Ebû Müslim Havlânî hazretleri o kuşa "Sen kimsin?" diye sorunca; "Ben müminlerin kalplerinden üzüntüyü gideren bir kuşum" dedi.
Ebû Müslim;
"Memnun oldum" buyurdu.
Bunu komutana duyurdu.
O da rahatlamış oldu.