Yemen'de yalancı Peygamberlerden Esved-i Ansî, Allah dostlarından Ebû Müslim Havlânî hazretlerini sorguya çekip; "Hazret-i Muhammed'in Peygamber olduÄŸuna inanır mısın?" diye sordu.
Büyük Velî;
"İnanırım" dedi.
Tekrar sorup;
"Benim Peygamber olduÄŸuma inanır mısın?" dediÄŸinde; "Ä°ÅŸitmiyorum" cevâbını verdi. Kızıp, Onu öldürmeye karar verdi.
Ve emretti hemen:
"Çabuk ateÅŸ yakın!"
Büyük bir ateÅŸ yaktılar.
Bir müddet beklediler.
AteÅŸ iyice alevlenip, kızarıp, yanına yaklaşılmaz bir hâle gelince, Ebû Müslim Havlânî hazretlerini o ateÅŸin içine attılar.
Lâkin ateÅŸ yakmadı.
Ve ânında söndü.
Böyle ÅŸeye ilk defa ÅŸâhit oluyorlardı. Adamları, Esved-i Ansî'ye; "Bunu buradan sür, yoksa memleketini karıştırır" dediler.
O da onlara dönüp;
"Haklısınız" dedi.
Ve çıkardı Yemen'den. O da Medîne'ye gitti. O sırada hazret-i Ebû Bekr halîfe idi. Hazret-i Ömer Ebû Müslim hazretleriyle karşılaşıp sordu:
"Nereden geliyorsun".
"Yemen'den".
"Allahü teâlânın düÅŸmanı olan Esved-i Ansî'nin ateÅŸe attığı ve ateÅŸin yakmadığı Müslim kardeÅŸimiz ne hâldedir?" diye sordu.
O da cevap verip;
"O benim" dedi.
Bu cevâbı iÅŸitince, kalkıp alnından öptü ve hazret-i Ebû Bekr'in huzûruna götürüp; "Yâ Ebâ Bekr! Allahü teâlâya hamd olsun ki, Muhammed aleyhisselâmın ümmetinden Ä°brâhim aleyhisselâm gibi ateÅŸin yakmadığı birini görmeyi bize nasîb etti" buyurdu.