Ebû Müslim Havlânî hazretleri mescidden evine dönüp kapıya yaklaşınca; "Allahü ekber!" diye seslenerek geldiğini haber verirdi. Hanımı da içerden "Allahü ekber!" diyerek cevap verirdi.
Hürmetle karşılardı.
Paltosunu alırdı.
Hal hatır sorar, sonra mutfağa girip sofrayı hazırlardı. Bir gün Ebû Müslim hazretleri mescitten döndü. Evine yaklaştığında; "Allahü ekber!" dedi.
Ama cevap gelmedi.
Hanımı karşılamadı.
Paltosunu almadı.
Evin bir köşesine çekilmiş, asık suratlı olarak oturuyordu. Sordu hemen: "Sana ne oldu?" "Bir şey yok"
"Üzgün müsün?"
"Evet" dedi.
"Hayırdır, ne oldu?"
"Sen Halîfe tarafından sevilen sayılan birisin. Halbuki bizim bir hizmetçimiz yok! İstesen, sana bir hizmetçi verir" dedi.
Mübârek bunu duydu.
Çok üzüldü.
Kalbinden;
"Allah'ım! Zevcemin fikrini kim karıştırdıysa gözlerini kör et" dedi. Meğer o gün bir komşu kadın gelmiş bu fikri söyleyip zihnini karıştırmıştı.
O kadın evinde idi.
Birden evi karardı.
Zifiri karanlık oldu.
Evdekilere seslenip; "Lambayı niçin söndürdünüz?" dediğinde; "Söndürmedik, yanıyor" dediler. Bu cevabı alınca, gözlerinin âmâ olduğunu anladı.
Düşününce hatırladı.
Hatâsını anlamıştı.
Hemen o kapıya gitti.
Ağlayarak özür diledi ve gözlerinin açılması için duâ istedi. Büyük Velî özrünü kabul edip affetti ve gözlerinin görmesi için duâ etti. O anda kadının gözleri görmeye başladı.