(Dünden devam)
Sultân-ı Enbiyâ (sallallahü aleyhi ve sellem) bir ayağını mescidin içine koyup, diÄŸer ayağını henüz koymadan, hazret-i Cebrâîl yetiÅŸip;
"Yâ Muhammed! Mescide girme ki, izin yoktur" dedi.
Server-i âlem;
"Yâ kardeÅŸim Cebrâîl! Sebebi nedir?" diye sordu.
Hazret-i Cibrîl;
"ÂiÅŸe'nin gözünden ırmak gibi yaÅŸ akar. Hak Sübhânehü ve teâlâ emreder ki varıp, ÂiÅŸe'nin hâtırını tesellî edesin" diye haber verdi.
O Server emri aldı.
Mescide girmedi.
Seâdetle eve geldi.
Hazret-i ÂiÅŸe (radıyallahü anhâ) karşılayıp, Sultân-ı kâinâtın mubârek ayağının tozuna yüz sürdü.
Özürler diledi.
Ve affını diledi.
Resûl-i Ekrem (aleyhisselâm) afv buyurdu.
Hak teâlâ, Cibrîl'e:
"Habîbim ile ÂiÅŸe'yi, ben azîmüÅŸÅŸân araya girip barıştırdım. Åžimdi ikrâm edrelim. Var Cennet nîmetlerinden getirip, ikisinin önlerine koy" diye emretti.
Cibril emri aldı.
Cennete vardı.
Cennet nîmetlerinden getirip, önlerine koydu. Hazret-i ÂiÅŸe, bir lokma hazret-i Sultân-ı Enbiyâ'nın mubârek aÄŸzına koyardı ve bir lokma kendi yir idi.
İki lokma kaldı.
Server-i âlem;
"Yâ ÂiÅŸe! Bu iki lokmayı baban Ebû Bekr için alıkoy" buyurdu.
Zîrâ Sultân-ı kâinâtın hazret-i Ebû Bekr'e o mertebe muhabbeti vardı ki, bir lokmayı Onsuz yemez, bir an dahî Onsuz olmak istemezdi. Ebû Bekr'in bu nîmetlerden mahrum kalmasını revâ görmedi. (devamı yarın)