Bir gün Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem) hazretleri;
"Yâ Âişe! Dilerim ki, eshâbımdan bâzısı yanıma gelsinler. Onlara bâzı söyliyeceklerim vardır" buyurdu.
Sordum:
"Ebû Bekr'i çağırayım mı?"
Birşey demedi.
Bildim ki, Onu istemez.
"Ömer'i çağırayım mı?" dedim.
Birşey demedi.
Bildim ki, Onu da istemez.
"Amcanoğlu Alî'yi çağırayım mı?" diye sordum.
Birşey söylemedi.
"Osmân'ı çağırayım mı?" dedim.
"Çağır gelsin!" buyurdu.
Gidip çağırdım.
Hemence geldi.
Resûlullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) huzûr-ı şerîfinde durdu. Resûlullah hazretleri ona bâzı şeyler söyledi.
Baktım rengi değişti.
Yine birşeyler söyledi.
Rengi eski hâlini aldı.
Hazret-i Osmân'ın (radıyallahü anh) evini muhâsara ettiler.
O gün Ona;
"Niçin karşılık vermezsin?" dediler.
Cevâbında;
"Resûlullah bu hususta bana çok söz söylemiştir. Ben bu belâya sabr ederim" dedi.
Hazret-i Âişe;
"Benim zannım şöyledir ki, hazret-i Habîb-i ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) o vakit Ona bu kıssayı haber vermiştir" buyurdu.

KIRK KIZIM OLSA…

Emîr-ül müminîn Osmân (radıyallahü anh) hakkında rivâyet olunur.
Resûl-i Ekrem;
"Eğer kırk kızım olsa idi, cümlesini birbiri ardınca, hiçbiri kalmayıncaya kadar Osmân'a verirdim" buyurdular.