Bir gün Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem) hazretleri;
"Yâ ÂiÅŸe! Dilerim ki, eshâbımdan bâzısı yanıma gelsinler. Onlara bâzı söyliyeceklerim vardır" buyurdu.
Sordum:
"Ebû Bekr'i çağırayım mı?"
BirÅŸey demedi.
Bildim ki, Onu istemez.
"Ömer'i çağırayım mı?" dedim.
BirÅŸey demedi.
Bildim ki, Onu da istemez.
"AmcanoÄŸlu Alî'yi çağırayım mı?" diye sordum.
BirÅŸey söylemedi.
"Osmân'ı çağırayım mı?" dedim.
"Çağır gelsin!" buyurdu.
Gidip çağırdım.
Hemence geldi.
Resûlullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) huzûr-ı ÅŸerîfinde durdu. Resûlullah hazretleri ona bâzı ÅŸeyler söyledi.
Baktım rengi değişti.
Yine birÅŸeyler söyledi.
Rengi eski hâlini aldı.
Hazret-i Osmân'ın (radıyallahü anh) evini muhâsara ettiler.
O gün Ona;
"Niçin karşılık vermezsin?" dediler.
Cevâbında;
"Resûlullah bu hususta bana çok söz söylemiÅŸtir. Ben bu belâya sabr ederim" dedi.
Hazret-i ÂiÅŸe;
"Benim zannım ÅŸöyledir ki, hazret-i Habîb-i ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) o vakit Ona bu kıssayı haber vermiÅŸtir" buyurdu.

KIRK KIZIM OLSA…

Emîr-ül müminîn Osmân (radıyallahü anh) hakkında rivâyet olunur.
Resûl-i Ekrem;
"EÄŸer kırk kızım olsa idi, cümlesini birbiri ardınca, hiçbiri kalmayıncaya kadar Osmân'a verirdim" buyurdular.