Abbâs adında bir sahâbî anlatıyor:
İslâmiyyetin yeni teblîğ edildiği günlerdi. Bir ağacın yanından geçiyordum ki, o yönden bana seslenen bir ses duydum.
Kulak verdim.
"Yâ Abbâs!" diyordu.
Etrâfıma baktım.
Kimsecikler yoktu.
Yoluma devam ettim.
Bir müddet geçti.
Aynı ses yine yankılandı.
"Dur yâ Abbâs!"
Durdum.
Ses ağaçtan geliyordu.
Bana hitâben;
"Yâ Abbâs! Son Peygamber teblîğe başladı. Koş, sen de Ona îmân et!" diyordu.
Çok şaşırdım.
Çok da korktum.
Ağaç konuşuyordu.
Hiç böyle şey görmemiştim ömrümde.
Ağaç tekrar konuştu.
"Yâ Abbâs! O Peygamberin adı Muhammed'dir. Emîn ve doğru sözlüdür" diyordu.
Benim bir putum vardı.
Boynumda taşırdım.
Hemen elimi üstüne koyup, beni korumasını niyâz ettim.
Cin miydi seslenen?
Şeytan mıydı?
Hiç birşey bilmiyordum.
Put'tan medet umuyordum.
Fakat o da ne?
Putum da konuştu.
"Ey Abbâs! Ağaç doğru söylüyor. Hemen git ve o Resûl'e sen de îmân et!" diyordu.
Kafam karma karışıktı.
Biraz tefekkür ettim.
Hakîkat apaçık ortadaydı.
Hemen eve koştum.
Kavmimi toplayıp anlattım duyduklarımı.
Üçyüz kişi toplanıp Mekke'ye gittik.
Hepimiz de îmânla şereflendik.