Abdülmuttalib yıllar önce; "Yâ Rabbî! Bana on oÄŸul verirsen, birini senin için kurban edeceÄŸim" diye nezr etmiÅŸti.
Seneler geçti.
On oÄŸlu oldu.
Ä°çlerinden en fazla Abdullah'ı seviyordu. Çünki Nûr-u Muhammedî onun alnında parlıyordu.
Bir gece, rüyâsında:
"Ey Abdülmuttalip! Adağını yerine getir!" diye ses duydu.
Uyanıp;
"Bu, rahmânî rüyâ" dedi.
Bir koç kesti.
İkinci gece yattı.
Yine îkaz edildi:
"Daha büyüÄŸünü kes!"
Uyanıp, sığır kesti.
Üçüncü gece yine bir îkaz:
"Daha büyüÄŸünü kes!"
Merak etti.
Ve sordu:
"Ondan büyüÄŸü nedir?"
Gâibten;
"Hani sen, "On oğlum olursa, birini kurban edeceğim" demiştin ya. İşte o adağını yerine getir!" denildi.
Uyanınca hâtırladı.
Oğullarını topladı.
Yıllar önce yaptığı adağını onlara bildirdi ve; "Evlâtlarım! Birinizi kurban etmem gerekiyor" dedi.
Hiç îtiraz etmediler.
Hepsi bir ağızdan;
"Canımız Allah yoluna fedâ olsun!" dediler. Ä°yi de hangisini kurban edecekti?
Hemen kur'a çekti.
Abdullah'a çıktı.
En çok sevdiÄŸi bu ciÄŸerpâresinin eline yapışıp geldi "Beytullah"ın yanına.
Elinde bıçak vardı.
Abdullah'ı yatırdı.
Kureyşin ileri gelenleri toplanmış hayret dolu bakışlarla onu seyrediyorlardı. (devamı yarın)