Birgün, hazret-i Fahr-i kâinât'ın huzûr-u şerîflerinde, Cebrâîl aleyhisselâm da var idi. Resûlullaha Cebrâîl aleyhisselâm geldiği zaman eshâb-ı güzînin hepsi ayak üzere dururlardı.
Yalnız bir kişi hâriç.
Hazret-i Ebû Bekr.
O oturur idi. Fahr-i âlem Efendimiz mânevî bir âleme dalmış hâlde iken hazret-i Cebrâîl ile, hazret-i Ebû Bekr işâretleştiler.
Birbirine baktılar.
Tebessüm ettiler.
Resûl-i Ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) hazret-i Cebrâîl'in hazret-i Ebû Bekr ile işâretleştiğini gördü.
Dikkatini çekti.
Hazreti Cibrîl'e;
"Yâ kardeşim Cebrâîl, Ebû Bekr ile böyle işâretleşmenizin hikmeti nedir?" diye sordu.
Hazret-i Cibrîl;
"Bir şey yoktur yâ Resûlallah!" dedi.
Tekrâr sordular.
Şöyle arz eyledi:
Hak Sübhânehü ve teâlâ hazretleri, yeri ve göğü, arş'ı ve kürsî'yi, Cennet ve Cehennemi yaratmazdan evvel, Cebrâîl nâmında yetmişbin melek yaratmış idi.
Sonra bunlara sordu;
"Siz kimsiniz, ben kimim?"
Cevap veremediler.
Hepsini helâk etti.
Sonra beni yarattı. Bana da sual etti. Ben de cevap veremedim. Tam helâk olacaktım ki, Ebû Bekr'in rûhunu gördüm.
Yanıma geldi.
Bana acıyıp;
"Hak teâlâ'nın suâline; "Yâ Rabbî! Sen Hâlıksın, ben senin bir zaif mahlûkunum" diye cevap ver" dedi.
Aynısını söyledim.
Böylece kurtuldum.
İşte yâ Resûlallah! O Allah hakkı için ki, Ondan gayri Allah yoktur. Ben Ebû Bekr'in âzâdlısıyım" dedi.