Vaktiyle bir şehirde sâlih bir müslüman yaşardı. Vakitlerinin çoğunu ibâdetle geçirirdi ama Resûlullah Efendimize salevât okumayı ihmal ederdi.
Bir gece Resûlullahı (sallallahü aleyhi ve sellem) gördü rüyâda. Ama Resûl-i ekrem
(aleyhisselâm) Efendimiz hiç iltifat etmeyip, mübârek başlarını ondan çevirdiler.
Adam çok üzüldü.
Ağlamaya başladı.
Gözyaşları içinde;
"Yâ Resûlallah! Niçin böyle davranıyorsunuz?" diye sordu.
Merak ediyordu.
Server-i âlem;
"Ben seni tanımıyorum!" buyurdular.
Adamcağız kahroldu.
Ne diyeceğini bilemedi.
Gözyaşları içinde;
"Yâ Resûlallah! Ben senin ümmetinden bir zavallı müslümanım, beni nasıl tanımazsınız. Halbuki siz, ümmetinizi, babanın oğlunu tanımasından daha fazla tanırsınız" dedi.
Server-i âlem;
"Öyledir" buyurdu.
Ve ardından;
"Ama sen, bana hiç salevât göndermiyorsun. Ben ümmetimi, bana okudukları salevât miktarınca tanırım" buyurdu.
O esnâda uyandı
Anlamıştı hatâsını.
O günden sonra her gün bir miktar "Salevât-ı şerîfe" okumayı âdet edinmişti artık.
Bir gece yattı.
Yine rüyâda Resûlullah Efendimizi (sallallahü aleyhi ve sellem) gördü.
Ama memnundu.
Zîra Resûl-i ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz hazretleri bu defâ ona sevgiyle baktılar.
Ve tebessümle;
"Seni şimdi tanıdım!" buyurdular.