Birgün sahâbe-i güzînden (radıyallahü anhüm) bâzıları Fahr-i kâinât'ın yüksek huzûrlarına varıp;
"Yâ Resûlallah! Hazret-i Ebû Bekr evinde ciğer kebabını yalnız yer. Kokusunu duyarız. Lâkin bizi dâvet etmez" diye şikâyet ettiler.
Sultân-ı Enbiyâ;
"Bir daha böyle yaptığı vakit, bana haber veriniz. Birlikte evine varalım" buyurdu.
Ertesi gün oldu.
Durum aynıydı.
Sahâbe yine kebap kokusudu duyup Resûlullala haber verdiler. Server-i âlem derhâl kalkıp, hazret-i Ebû Bekr'in hânesire teşrîf ettiler. İçeri girdikte, ciğer kebap kokusunu aldılar.
Ama ne ateş vardı.
Ne de kebab vardı.
Efendimiz;
"Yâ Ebâ Bekr! Ciğer kebabını yalnız yermişsin. Ondan bize de ikram etmez misin?" buyurdular.
Hazret-i Ebû Bekr;
"Yâ Resûlallah! Hâşâ ki ben ciğer kebabı yemedim" diye arz eyledi.
Efendimiz sordu:
"Bu kebap kokusu nedir?"
"Pişen kendi ciğerimdir" dedi.
Yine sordular ki:
"Ciğerin niçin pişti?"
O da cevâben;
"Yâ Habîballah! Hak teâlâ bana islâm dînini nasîb etti. Ve Habîbinin dostlarından eyledi. Kıyâmet gününde hâlim nice olur? Allahü teâlâ'nın huzûrunda bu nîmetlerin şükrünü yerine getirir miyim diye korkudan ciğerim pişip kebab olmuştur" dedi.
Sıddîk sözünü bitirdi.
Hazret-i Cibrîl geldi.
Ve Onu tasdîk eyledi.
Ondan sonra Eshâb-ı güzînin (radıyallahü anhüm) hazret-i Ebû Bekr'e (radıyallahü anh) muhabbetleri bir iken bin kat fazla oldu.