Birgün sahâbe-i güzînden (radıyallahü anhüm) bâzıları Fahr-i kâinât'ın yüksek huzûrlarına varıp;
"Yâ Resûlallah! Hazret-i Ebû Bekr evinde ciÄŸer kebabını yalnız yer. Kokusunu duyarız. Lâkin bizi dâvet etmez" diye ÅŸikâyet ettiler.
Sultân-ı Enbiyâ;
"Bir daha böyle yaptığı vakit, bana haber veriniz. Birlikte evine varalım" buyurdu.
Ertesi gün oldu.
Durum aynıydı.
Sahâbe yine kebap kokusudu duyup Resûlullala haber verdiler. Server-i âlem derhâl kalkıp, hazret-i Ebû Bekr'in hânesire teÅŸrîf ettiler. Ä°çeri girdikte, ciÄŸer kebap kokusunu aldılar.
Ama ne ateş vardı.
Ne de kebab vardı.
Efendimiz;
"Yâ Ebâ Bekr! CiÄŸer kebabını yalnız yermiÅŸsin. Ondan bize de ikram etmez misin?" buyurdular.
Hazret-i Ebû Bekr;
"Yâ Resûlallah! HâÅŸâ ki ben ciÄŸer kebabı yemedim" diye arz eyledi.
Efendimiz sordu:
"Bu kebap kokusu nedir?"
"PiÅŸen kendi ciÄŸerimdir" dedi.
Yine sordular ki:
"CiÄŸerin niçin piÅŸti?"
O da cevâben;
"Yâ Habîballah! Hak teâlâ bana islâm dînini nasîb etti. Ve Habîbinin dostlarından eyledi. Kıyâmet gününde hâlim nice olur? Allahü teâlâ'nın huzûrunda bu nîmetlerin ÅŸükrünü yerine getirir miyim diye korkudan ciÄŸerim piÅŸip kebab olmuÅŸtur" dedi.
Sıddîk sözünü bitirdi.
Hazret-i Cibrîl geldi.
Ve Onu tasdîk eyledi.
Ondan sonra Eshâb-ı güzînin (radıyallahü anhüm) hazret-i Ebû Bekr'e (radıyallahü anh) muhabbetleri bir iken bin kat fazla oldu.