Enes bin Mâlik der ki:
Bir gün Resûlullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Hazret-i Ömer'i (radıyallahü anh) gördü.
Yüzüne baktı.
Sonra güldü.
Kendisine;
"Yâ Hattâb oÄŸlu! Bilir misin niçin tebessüm ettim" diye sordu.
Hazret-i Ömer;
"Allahü teâlâ ve Resûlü bilir" dedi.
Efendimiz;
"Ondan dolayı güldüm ki, Allahü teâlâ, Arefe gecesi Arafat'ta bulunanlara umûmi olarak nazar etti. Sana ise husûsî olarak nazar etti" buyurdular

MECLÄ°SLERÄ°NÄ°ZÄ° ZÎNETLENDÄ°RÄ°N

ÂiÅŸe-i Sıddîka der ki:
Bir gün Resûlullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Eshâb arasına geldi.
Selam verdi.
Sonra onlara;
"Meclislerinizi Ömer bin Hattâbı (radıyallahü anh) anarak zînetlendiriniz!" buyurdu.
Hazret-i Alî de;
"Sâlihler zikr olunduÄŸu zaman, siz Ömer'in (radıyallahü anh) zikri ile olun" buyurdu
Hazret-i Hasen der ki:
Resûlullah'tan iÅŸittim.
Bir gün eshâba;
"Ä°nsan oÄŸlundan baÅŸkası, kendisi gibi bin kimseden daha kıymetli olamaz. Ömer (radıyallahü anh) ise bin mislinden daha hayrlıdır" buyurdu.
Huzeyfe-i Yemânî;
"Ä°slâm, hazret-i Ömer zamanında, gelen, yaklaÅŸan bir kimseye benzerdi ki, yakınlığı artardı. Ömer'den sonra ise, arkasını dönmüÅŸ giden, uzaklaÅŸan kimseye benzerdi. Uzaklığı artardı" buyurdu.