Evliyânın büyüklerinden Hâce Mevdûd ÇeÅŸtî hazretleri daha mektep çaÄŸlarındaydı ki, bulunduÄŸu beldede bir kıtlık oldu. Ä°nsanlar ona gelip yardım istediler.
O "Pekâlâ" dedi.
Elini yere koydu.
Elini koyduÄŸu yerden âdeta nebâtât fışkırdı. Envâi çeÅŸit sebze ve meyveler. Ä°nsanlar toplamakla bitiremiyorlardı. Babası bunu duyup onu huzûruna çağırdı.
O da koÅŸup geldi.
"Buyur baba" dedi.
OÄŸluna öÄŸüt verip;
"Hocalarımız kerâmet göstermekten utanırlardı. Sana ne oluyor ki, böyle açıkça kerâmet gösteriyorsun! Onlara muhalif olmaktan korkmuyor musun. Biz o büyüklerin ÅŸefâatine güveniyoruz. Onlar ÅŸefaat etmezlerse kıyâmette azabtan nasıl kurtuluruz?" diyerek onu azarladı.

BABASI ÖLÜNCE

Hâce Mevdûd ÇeÅŸtî, pederi vefât ettiÄŸinde yirmi dört yaşındaydı. Vefât haberi, Ahmed Nâmıkî Câmî hazretlerine ulaşınca, talebelerine; "Hâce Mevdûd henüz çok gençtir. Gidip onun yetiÅŸmesini tamamlıyalım" buyurdu.
Hazırlığını yaptı.
O gün yola çıktı.
Herat'a vardığında bâzı münâfıklar, Hâce Mevdûd'a gidip; "Ahmed Nâmıkî Câmî babanızın vefâtını iÅŸitmiÅŸ. Yerine geçmek için buraya geliyormuÅŸ" dediler.
O bunları dinledi.
Gözlerini kapadı.
Murakabe eyledi.
Sonra başını kaldırıp;
"Bu dedikleriniz tamâmen yalan ve o büyük zâta iftirâdır. O zât muhabbet ve ihlâsla bizi kuvvetlendirmeye geliyor" buyurdu. (devamı var)