Evliyânın büyüklerinden Hâce Mevdûd Çeştî hazretleri daha mektep çağlarındaydı ki, bulunduğu beldede bir kıtlık oldu. İnsanlar ona gelip yardım istediler.
O "Pekâlâ" dedi.
Elini yere koydu.
Elini koyduğu yerden âdeta nebâtât fışkırdı. Envâi çeşit sebze ve meyveler. İnsanlar toplamakla bitiremiyorlardı. Babası bunu duyup onu huzûruna çağırdı.
O da koşup geldi.
"Buyur baba" dedi.
Oğluna öğüt verip;
"Hocalarımız kerâmet göstermekten utanırlardı. Sana ne oluyor ki, böyle açıkça kerâmet gösteriyorsun! Onlara muhalif olmaktan korkmuyor musun. Biz o büyüklerin şefâatine güveniyoruz. Onlar şefaat etmezlerse kıyâmette azabtan nasıl kurtuluruz?" diyerek onu azarladı.

BABASI ÖLÜNCE

Hâce Mevdûd Çeştî, pederi vefât ettiğinde yirmi dört yaşındaydı. Vefât haberi, Ahmed Nâmıkî Câmî hazretlerine ulaşınca, talebelerine; "Hâce Mevdûd henüz çok gençtir. Gidip onun yetişmesini tamamlıyalım" buyurdu.
Hazırlığını yaptı.
O gün yola çıktı.
Herat'a vardığında bâzı münâfıklar, Hâce Mevdûd'a gidip; "Ahmed Nâmıkî Câmî babanızın vefâtını işitmiş. Yerine geçmek için buraya geliyormuş" dediler.
O bunları dinledi.
Gözlerini kapadı.
Murakabe eyledi.
Sonra başını kaldırıp;
"Bu dedikleriniz tamâmen yalan ve o büyük zâta iftirâdır. O zât muhabbet ve ihlâsla bizi kuvvetlendirmeye geliyor" buyurdu. (devamı var)