Dünden devam)
Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleri, Hâce Mevdûd'a: "İlimsiz evliyâlık hiçtir. Her ne kadar mârifet ilimlerini kemâl derecede biliyorsan da, ilm-i zâhirde de kemâl derecede olman lâzımdır" dedi.
O bu nasîhati dinledi.
Ve öyle hareket etti.
Ayrılıp evine döndü.
Ancak yol kenarında bir şahsın; "Yâ Mevdûd! Yâ Mevdûd!" diye seslendiğini duydu. O kimsenin kim olduğunu merak etti.
Yanına gitti.
Hâlini sordu.
O kişi cevâben;
"Uzun zamandır gözlerim görmüyor. Şifâ için Allaha yalvarıyordum ki gâibten; "Mevdûd Çeştî sevgili kulumuzdur. Onu vesîle ederek duâ edersen gözlerin açılır" diye bir nidâ geldi" dedi.
O, bu sözleri duydu.
Elini gözlerine sürdü.
Gözleri derhal açıldı.
Aynı sene zâhirî ilimlere devâm etmek için Belh'e gitti. Onun geldiğini işitenler karşılamaya çıktılar. Ona çok saygı ve hürmet gösterdiler. Sohbetleriyle bereketlendiler.
Kimileri haset etti.
Onu çekemediler.
İmtihana yeltendiler.
Aralarından dörtyüz kişi topladılar. Bir Cumâ günü Belh Câmiinde namazdan sonra, kendisine zâhir ilminin en zor meselelerden sordular. Cevap veremeyip rezîl olacağını düşünüyorlardı.
Ama öyle olmadı.
Hepsini cevapladı.
Şaşırıp kaldılar.
Bunun üzerine;
"Siz bu kadar ilim sâhibi olduğunuz hâlde niçin kasîde dinliyorsunuz?" dediler. (devamı var)