Hâce Mevdûd (rahmetullahi aleyh) Belh'ten talebeleriyle Buhârâ'ya doğru yola çıktı. Bir nehre geldiler. Bir kayık çalışıyor, yolcuları ücretle karşıya geçiriyordu.
Ancak mâni çıktı.
Hiç parası yoktu.
Gençlere sordu. Onlarda da yoktu. Kayık sâhibi; "Parasız karşıya geçirmem" dedi. Kayıkla geçemiyeceklerini anlayan Hâce Mevdûd hazretleri durdu.
Besmele çekti.
Nehre yürüdü.
Talebelerine;
"Beni tâkib edin!" dedi.
Ve göz açıp kapayıncaya kadar selâmetle karşı kıyıya geçtiler. Bunu gören kayık sâhibi pişmân olup, özür diledi ve talebelerinden oldu.

ÖLÜM DEŞEĞİNDE

Mevdûd-i Çeştî hazretleri, ölüm döşeğinde iken sık sık başını kaldırıp kapıya bakıyordu. O esnâda nûrânî yüzlü, temiz elbiseli bir zât içeriye girdi.
Selâm verip oturdu.
Elinde bir şey vardı.
Yeşil renkli bir ipek.
Üzerinde birkaç satır yeşil yazı bulunan o ipek parçasını Mevdûd-i Çeştî hazretlerine verdi.
O hürmetle aldı.
Saygıyla baktı.
Yazıyı okudu. Ve gözlerinin üzerine koyup rûhunu teslîm etti. Vefâtında doksanyedi yaşındaydı. Cenâzesi yıkanıp, kefenlenip, musallâ taşına kondu. Pek çok Velînin ruhları da vardı.
Namazını kıldılar.
Kabrine koydular.
Görülmüyorlardı.
Ama sesleri duyuluyordu. Tâbut, Allahın izniyle havadan kabre kadar gitti. Bu kerâmeti gören binlerce gayr-i müslim îmânla şereflendiler.