(Dünden devam)
Hâce Muhammed Çeştî hazretlerinin Çeşt'te değirmenci bir talebesi vardı. Adı Muhammed Kâkû idi. Müşriklerin gâlib gelme ihtimâli ziyâde olunca Hâce Muhammed, bu talebesine; "Yetiş yâ Muhammed Kâkû!" diye seslendi.
O bu sesi işitti.
Herkes işittiler.
Muhammed Kâkû hocasının sesini işitince durumu anladı. Fırlayıp, savaşıyormuş gibi sağa sola vurmaya başladı. Bu hâli herkes görüyordu. İslâm askerleri gâlib gelinceye kadar böyle savaştı.
Kâfirler mağlup oldu.
Hezimete uğradılar.
Dört yana kaçıştılar.
O esnâda Muhammed Kâkû'yü görenler, değirmenin kapı ve duvarını döğerken gördüklerini söylemişlerdir.

SİZDEN AYRILMAK İSTEMİYORUM

Hâce Muhammed Çeştî hazretlerinin, Merdân isminde çok sâdık bir talebesi vardı. Senelerce hocasının hizmetinde ve sohbet meclisinde bulundu. Yetişince hocası icâzet verip, insanları irşâd etmek üzere memleketine gitmesini emretti.
O icâzetini aldı.
Ama çok ağladı..
"Niçin ağlıyorsun?" deyince;
"Bu tâkatsız vücûdumda can kaldığı müddetçe hizmetinizle şereflenmek için yanınızdan ayrılmak istemiyorum" dedi.
Hocası cevâben;
"Çok iyi" buyurdu.
Ve sevgiyle bakıp;
"Ama ben Allahü teâlâya münâcaatta bulundum. O da kabûl buyurdu. Ne zaman beni görmek istersen, bütün perdeler aradan kalkıp, vâsıtasız olarak benimle görüşebilirsin" buyurdu.