Bir gün Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) fakir fukaraya yemek yediriyordu. Onlardan biri, oğlunu da getirmişti.
Halife onları gördü.
İkisine dikkatli baktı.
Ve "Sübhanallah! Bu çocuğun sana benzediği kadar, birbirine benzeyen iki kimse görmedim" buyurdu.
● ● ●
O kimse cevap verip "Ey Halife! İzin verirsen bir şey arz edeyim" dedi.
Ve şöyle anlattı:
"Ben sefere gidecektim.
Bunun anası hamileydi.
'Beni bu hâlde koyup da mı sefere gidersin?' dedi.
Ben şaşırdım.
Hanıma döndüm.
'Karnında olan çocuğu Allah'a emanet ettim' dedim ve çıkıp gittim.
● ● ●
Sonra geri geldim.
Annesi ölmüş.
Gece vaktiydi
Yakınlarımla konuşurken karşımızdaki mezarlıkta bir "ateş" gördüm.
Sual ettim ki:
"Bu ateş nedir?"
Dediler ki:
"Bu, senin hanımının kabrindendir. Biz bunu her gece böyle görürüz".
Çok şaşırdım.
O yakınlarıma, "Sübhanallah! Benim hatun namazını kılan, orucunu tutan saliha bir hanımdı. Bu ateş ne hâldir" diyerek kabristana gittim.
Kabrini açtım.
Çok şaşırdım.
● ● ●
Bir çırağ yanıyordu.
Bu oğlan da onun ışığında oyuyordu.
O esnada gaibten bir ses işittim. "Bunu bize ısmarladın, biz de sana iade ettik. Eğer anasını da bize ısmarlasaydın, onu da geri verirdik" diyordu.