Bir sahabi şöyle anlatır:
"Bir gün Resulullah Efendimiz, bir cemaatle oturmuşlardı.
Ben de onların içindeydim.
Hazret-i Osman da geldi.
Bir köşeye çikilip oturdu.
Resulullah onu gördü.
Ve seslendi ki:
'Yâ Osman! Bana yakın ol'.
● ● ●
O bu emri aldı.
Birazcık yaklaştı.
Server-i Âlem yine 'Bana yakın ol' buyurdu.
Az daha yakın geldi.
Öyle oldu ki Hazret-i Osman'ın dizi, Habibullahın mübarek dizine ulaştı.
● ● ●
Resul aleyhisselam Hazret-i Osman'ın yakasının bağının açık olduğunu gördü.
Mübarek eliyle bağladı.
Sonra yüzüne baktı.
Mübarek gözlerinden yaş aktı.
Ve şöyle anlattılar:
● ● ●
'Yâ Osman! Önünde büyük iş olacağını bil! Sen, kıyamet gününde, benim havzıma erişenlerin evveli olursun. Damarlarından kan akar.
Rengi, kan rengi olur.
Kokusu, misk kokusu.
Ben sana, 'Sübhanallah! Yâ Osman! Sana bunu kimler etti?' derim.
Sen cevap verirsin.
'Falan ve falan' dersin.
Sonra seninle Allahü teâlâ arasındaki perde kalkar.
Allahü teâlâ sana, 'Yâ Osman! Seni öldürenler hakkında ne düşünürsün?' buyurur.
Sen bunu işitirsin.
Ve cevap verirsin:
'Yâ Rabbî! Eğer Sen onları azarlarsan, ben de azarlarım. Eğer Sen affedersen, ben de affederim' dersin".