(Dünden devam)
Resulullah Efendimiz "Yâ Ali! Öyle zannederim ki bir muradın var, lâkin söylemeye hicab edersin/utanırsın. Çekinme, dileğin neyse söyle, maksudun hasıl olur" buyurdu.
Hazret-i Ali sevindi.
Ve başını kaldırdı.
Büyük bir edeple "Yâ Resulallah! Anam ve babam sana feda olsun. Hazretine malumdur ki babam Ebu Talip ve anam Fatıma beni senin hizmetine verdiler. Senin hizmetinle şeref bulduk" diye arzetti.
● ● ●
O Server dinliyordu.
O şöyle devam etti:
"Şimdi muradım odur ki bir hayat arkadaşım ve bir dert ortağım yoktur. Bir müddetten beri hatırımdadır ki küstahlığa cüret edip Fatıma'yı talep edeyim"
● ● ●
Ümmü Seleme anlatır:
"İmam-ı Ali (radıyallahü anh) böyle deyince Resulullah Efendimiz tebessüm edip 'Peki, bunun için dünyalık bir nesnen var mıdır?' diye sordu.
O, başını kaldırdı.
Efendimize baktı.
Ve mahcubiyet içinde "Yâ Resulallah! Benim hâlimi en iyi sen bilirsin. Malum olduğu üzere bir kılıcım, bir de devem vardır. Gayri nesnem yoktur" dedi.
Ve başını eğdi.
Hicab ediyordu.
● ● ●
Resulullah cevaben "Kılıcın gazaya lazımdır. Deven de bineğindir. Seninle cübbeye anlaşalım" buyurdu.
Çok neşelilerdi.
Ona nazar ettiler.
Ve "Yâ Ali! Sana müjdeler olsun ki Hakk teâlâ hazretleri yedinci kat gökte ve meleklerin şehadetiyle ikinizin nikâhını bizzat kıydı" buyurdu. (devamı yarın)