Sevgili Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), fakirliği severdi. Doyuncaya kadar yediği görülmedi.
Bazan ekmeğine sirkeyi katık edip yer, bazan da katıksız yerdi.
● ● ●
Evinde iki üç ay hiç yemek pişmediği olurdu. Vefat ettiğinde, zırhı bir Yahudide çıkmıştı.
Araştırdılar.
Anladılar ki:
Mübarek zırhını, "az arpa" karşılığında rehin vermişti o Yahudiye.
● ● ●
Efendimiz, çok da merhametliydi.
Kendisini öldürmek isteyenleri bile affeder, hatta hayır dua ederdi onlar için.
● ● ●
Nitekim Hazret-i Ömer bir gün "Anam babam yoluna feda olsun yâ Resulallah! Ne kadar merhametlisin ki, nübüvvetini inkâr ettiler, seni Mekke'den çıkardılar, üzerine saldırıp dişini kırdılar da yine onlara bir bedduada bulunmadın, hatta hayır dua ettin" dedi.
● ● ●
Yine bir harpten dönülmüştü. Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), ganimet mallarını dağıtıyordu.
O esnada biri geldi.
Bu, cahil bir köylü idi.
Efendimize yaklaştı hem de laubali bir tavırla "Ganimet taksiminde adaletli ol" dedi.
● ● ●
Efendimiz, onun bu sözünü işitti.
Fevkalade üzüldü.
Ama yine kızmadı.
Hoş gördü onu.
Ve yumuşaklıkla cevap verip "Ben adil olmazsam kim adil olur? Ben peygamber olarak adalet yapmakla mükellefim, aksi takdirde dünya ve ahiretim yıkılır" buyurdu.