Hacı Abdullah Efendi, bir ara hac farizasını yerine getirmek için Hicaz'a gitti ve Peygamber Efendimiz'in kabr-i şerifinin bulunduğu Hücre-i saadetin etrafındaki şebeke-i saadete girmek istedi. Bir memura rica etti:
"Burayı açarmısın!".
"Anahtarı bende yok"
"Peki kimdedir?"
"Bir meşayih heyeti vardır. Onlar toplanır, karar verir ve ancak onların kararıyla burası açılır. Babam da bu heyetin başkanıdır" dedi.
● ● ●
Abdullah Efendi:
"Babanıza haber verin!" buyurdu.
Memur gidip durumu babasına söyleyince "Meşayih heyetinin herbiri bir yerde. Şu anda onları toplamak mümkün değildir" cevabını verdi.
Memur geri geldi.
Durumu bildirdi.
● ● ●
Bunun üzerine Hacı Abdullah Efendi şebeke-i saadete dönüp tazim ve hürmetle "Essalatü vesselamü aleyke yâ Resulallah! Essalatü vesselamü aleyke yâ Habiballah!" dedi.
O anda kilit düştü.
Ve kapı açıldı.
O sırada meşayih heyeti de geldi. Bu hâle vakıf olunca, Abdullah Efendi'ye tazim ve hürmet ettiler.
● ● ●
Bu zat, bir gün sevdiği bir gence, "Allahü teâlâ her günahı affeder, kibri affetmez. Birinin yanına rahat gidilmiyorsa o kimsenin son nefesinden korkulur" buyurdu.
Delikanlı korktu
Ve sordu hemen:
"Neden efendim?"
"Çünkü bu hâl, kibir alametidir" buyurdu.