(Dünden devam)
Hazret-i Ebu Bekir anlatıyor:
"Peygamberimiz 'Yâ Rabbî! Senin buyurduğun gibidir, lâkin onlar senin birliğine inanmış, şirke/küfre bulaşmamışlardır. Sen onları bu doğru imanlarına bağışla, ümmetim üzerine şefaatimi kabul et, gözlerimden akan yaşlara acı' deyip yalvarmaya başladı.
● ● ●
Gözyaşları akardı.
Dayanamadım.
Yanına gidip 'Yâ Resulallah! Niçin bu kadar ağlıyor ve yalvarıyorsunuz, kendinizi çok yoruyorsunuz?' dedim.
● ● ●
Mübarek başını kaldırdı.
Ve cehennem kapısını bağlayıp 'Yâ Eba Bekir! Rabbimden ümmetimi diledim. Rabbim, şanına uygun olarak, ümmetimi bana bağışladı, ümmetimden ötürü olan üzüntümü kaldırdı' buyurdu.
● ● ●
Ben merak ettim.
Resûl-i kibriyaya:
'Yâ Resulallah! Hakk teâlâ ümmetinden bir kısmını mı bağışladı, yoksa hepsini mi?' diye soracaktım.
Ama soramadım".
● ● ●
Hazret-i Ömer:
"Niçin sormadın?" dedi.
Hazret-i Ebu Bekir:
"Yâ Ömer! O esnada sen kapıyı çaldın, uyandım" buyurdu.
● ● ●
O an bir ses işitildi.
Gaipten geliyordu.
Kulak verdiler.
"Hepsini, hepsini bağışladı yâ Eba Bekir! Yalnız bir mümini kasıtla/bile bile öldürenleri bağışlamadı" diyordu.