(Dünden devam)
Abdurrahman bin Avf (radıyallahü anh), işini yarıda bıraktı.
Acele Mekke'ye döndü.
Ve Hazret-i Ebu Bekir'i buldu önce.
Çünkü onun, aklıselim sahibi, faziletli bir kişi olduğunu biliyordu.
Humeyri'den duyduklarını anlattı.
Ve sordu ona:
"Sen ne diyorsun?"
● ● ●
Hazret-i Ebu Bekir:
"Evet, Humeyri doğru söylemiş" dedi.
Sordu ki:
"Kim bu peygamber?"
Hazret-i Sıddık:
"Muhammed aleyhisselam, biz ona iman ettik, koş sen de iman et!" dedi.
Ona "peki" dedi.
Ve doğruca Resulullah'ın hanesine/evine koştu.
● ● ●
Resûl-i Ekrem Efendimiz onu görünce "Yâ Abdurrahman! Benim nübüvvetime, peygamberliğime sen de iman et!" buyurdular.
O da sordu hemen:
"Peki delilin nedir?"
Resul aleyhisselam:
"Humeyri, bana okuman için sana beytler söylemedi mi?" buyurdular.
Çok şaşırıp:
"Evet söyledi" dedi.
● ● ●
Hakikat apaçık ortadaydı.
Önce beytleri okudu
Sonra şehadet'i.
Cân-ü gönülden iman edip katıldı Sahabe saflarına.
Efendimiz sevindi.
Ve Humeyri hakkında "Çok kimseler vardır ki beni görmemişler ama nübüvvetimi/peygamberliğimi tasdik/kabul etmişlerdir" buyurdular.