Büyük velilerden biri, Kâbe-i şerifi tavaf ederken devamlı surette salevat-ı şerife okuyan bir kimseyi görüp "Arkadaş, sen niçin durmadan salevat okuyorsun?" diye sordu.
O da şöyle anlattı:
● ● ●
"Vaktiyle babamla bir sefere çıkmıştık.
Yolda babam vefat etti.
Ölür ölmez yüzü simsiyah oldu!
Ne yapacağımı şaşırdım.
Üzülüp ağlamaya başladım.
Yorulup uyuyakalmışım.
O ara rüya gördüm.
● ● ●
Rüyada çok nurlu bir zat geldi yanımıza.
Hiç öyle nurlu kimse görmemiştim.
Mübarek eliyle babamın yüzünü sığadı.
O anda fevkalade bir şey oldu.
Şöyle ki o siyahlık gitti.
Üstelik nurlandı.
● ● ●
İnanamadım.
Çok sevindim.
Ve o zata teşekkür ettim.
Ama çok da merak ettim.
Acaba kimdi bu zat.
Tam gidiyordu ki eteğine yapışıp "Siz kimsiniz efendim?" diye sordum.
● ● ●
O nurlu zat "Ben senin peygamberinim" buyurdu.
İnanamadım.
Sevinç içinde:
"Bu, ne nimet yâ Resulallah! Babam, bu nimete ne ile kavuştu?" diye sordum.
● ● ●
Efendimiz cevaben "Baban günahkâr biriydi, ama bana çok salevat okurdu. Onun için imdadına geldim" buyurdu.
O sırada uyandım.
Babamın yüzü nur gibi parlıyordu.
İşte o günden itibaren hep böyle salevat okurum devamlı".