Hazret-i Âişe-i Sıddîka (radıyallahü anha) anlatır:
Resul aleyhisselamın son hastalığında ağrısı arttı.
Ateşi ziyade oldu!
Namaz vakti geldi.
Bana bakıp "Ebu Bekir'e söyleyin, Eshabıma imam olup namaz kıldırsın" buyurdu.
Böyle arzu etti.
● ● ●
Ben arz ettim ki: "Yâ Resulallah! Ebu Bekir sizin makamınıza geçince ağlamasından sesini kimse işitmez. Ömer bin Hattab'a emredin, imamlığı o yapsın!"
Ama kabul etmedi.
Yine bana dönüp:
"Ebu Bekir'e söyleyin, insanlara imam olup namaz kıldırsın" buyurdu.
● ● ●
Ben ısrar ettim ve "Yâ Resulallah! Ebu Bekir sizin makamınızda durmaya takat getiremez. Bir başkasına emredin, namazı o kıldırsın" diye arz ettim.
Peygamberimiz yine:
"Ebu Bekir'e söyleyin, namazı kıldırsın" buyurdu".
● ● ●
Hazret-i Âişe der ki:
"Hafsa'ya varıp 'Sen Resulullah'a söyle ki Ebu Bekir imam olursa ağlamaktan kimse sesini işitmez' dedim.
O da Hafsa da gitti.
Ve böyle söyledi.
● ● ●
Ama Resulullah yine 'Ebu Bekir'e söyleyin, Eshabıma imam olsun. Siz kardeşim Yusuf'u sıkıntıya düşüren kimseler değil misiniz. Ben Ebu Bekir diyorum, siz Ömer diyorsunuz!' buyurdu."
● ● ●
Hazret-i Hafsa üzüldü, Hazret-i Âişe'ye 'Beni mahzun ettin' dedi ve geri gitti."