(Dünden devam)
Sonra Uhud harbi oldu.
Ebu Ubeyde bin Cerrah (radıyallahü anh) yine vardı.
Ve çok kahramandı.
Küffara aman vermiyordu.
● ● ●
Bir ara İbni Kamia denilen müşrik, Resulullah Efendimizin mübarek başına kılıç vurunca, miğferinin demiri Efendimizin mübarek yanağına saplandı.
Ebu Ubeyde koştu.
Vaziyeti gördü.
O demiri dişleriyle çekip çıkarırken iki ön dişi de kırıldı.
● ● ●
Ebu Ubeyde (radıyallahü anh), bütün gazalarda bulundu.
Mekke'nin fethinde de Resulullah’ın yanındaydı.
Peygamberimizin huzuruna Necran'dan bir Hristiyan heyeti gelmişti.
Çok şeyler sordular.
Cevapları anladılar.
Ama inanmadılar.
Müslüman olmadılar.
Sonra da:
"Yâ Muhammed! Senden razıyız. Eshabından bir emin kimseyi bizimle gönder. Vergilerimizi ona verelim" dediler.
● ● ●
Efendimiz "Pekâlâ" buyurdu.
Sahabe merak etti.
Kimdi bu emin kişi?
Kim şereflenecekti?
O anda Efendimiz aleyhisselâm "Kalk yâ Eba Ubeyde!" dedi.
Onlara dönüp:
“Ümmetimin emini işte budur!" buyurdu.
Ve onlarla beraber gönderdi.
Hazret-i Ebu Ubeyde (radıyallahü anh) bu müjdeye kavuşunca sevincinden ağladı.