Uhud gününün dehşeti devam ediyordu.
Peygamberimizi öldürmek için yemin eden müşriklerden Utbe bin Ebi Vakkas’ın attığı taşlar Resulullah’ın mübarek yüzlerine isabet etti.
Dudakları patladı.
Bir dişleri de kırıldı.
Eshap üzüldüler.
İbni Sihab müşriki Resulullah’ın mübarek yüzüne taş vurdu. İbni Kamia da öldürmek için kılıç vurdu.
● ● ●
Üzerlerinde iki zırh vardı.
Kılıç darbesi tesir etmedi.
Önlerinde çukur vardı.
O çukuru görmediler.
Sağ yanı üzerine düştüler.
Çukur derinceydi.
İçinde kayboldular.
● ● ●
Mübarek yüzlerinden akan kan sakal-ı şeriflerini ıslattı.
Yine de darılmadı.
Bu ezayı yapanlara:
“Yâ Rabbî! Kavmimi affet. Onlar bilmiyorlar" dedi.
● ● ●
Derken Hazret-i Ali geldi.
Hazret-i Talha da yetişti.
Resulullah'ın mübarek elinden tutarak, ikisi birlikte Onu o çukurdan çıkardılar.
Harp devam ediyor, mübarek sahabiler canlarını hiçe sayarak aklın idrak edemeyeceği kahramanlıklar ortaya koyuyorlardı.
● ● ●
Ve savaş sona erdi.
Yetmiş şehit verildi.
Mücahitler çok yorgun ve yaralıydılar.
Buna rağmen namazı düşünüyorlardı.
Resulullah, Eshab-ı Kiram’a dayanarak kayalığa zorlukla çıktılar. Ayakta kılmaya mecal bulamadıklarından öğlen namazını oturarak ve cemaatle eda ettiler.