Abdülmuttalip bir gece rüyada “Kalk yâ Abdülmuttalip! Zemzem kuyusunu çıkar!” diye bir ses duydu.
Uyandı, tekrar uyudu.
Aynı sesi yine duydu:
Üçüncü gece de aynı rüyayı görünce “Zemzem nedir?” diye sordu.
“O, bir sudur ki susuzları kandırır, açları doyurur, hastalara şifa olur. Yeri, Kâbe'nin yanıdır” denildi.
Uykudan uyandı.
Kendi kendine:
“Bu, ilahî bir işaret” dedi.
O yere gitti.
Kuyuyu keşfetti.
Ancak Kureyşliler:
“Bu kuyuda bizim de hakkımız var!” dediler.
Abdülmuttalip “Hayır!” dediyse de Kureyşliler “Ama sen yalnızsın. Bizimle baş edemezsin!” dediler.
Onu tehdit ettiler.
İçi burkuldu.
Kalbinden:
"Yâ Rabbî! Bana on oğul verirsen, birini senin için kurban edeceğim" dedi.
Sonra anlaşmak için bir hakeme gitmeye karar verip yola düştüler.
Ancak hava çok sıcaktı.
Az sonra susadılar.
Bir adım atamaz oldular.
Hayattan ümit kesmişlerdi ki Abdülmuttalip “Koşun, koşun! İşte size su!” diye bağırdı.
Koşup geldiler.
Gördüler ki Abdülmuttalib'in ayağının dibinden serin bir “su” akıyor.
Kana kana içtiler.
Ölümden kurtuldular.
Boyunlarını büküp:
“Ey Abdülmuttalip! Tamam, zemzem kuyusu senindir” dediler.
Ve geri döndüler.