Hazret-i Sa’d (radıyallahü anh), heybetli, orta boylu, esmer tenli, cesur, sözü özü doğru, büyük bir zattı.
Çok da cömertti.
Sadeliği severdi.
Veda haccında bulundu.
Akabinde hastalandı.
Efendimiz ziyaret etti.
O vakitler hastalığı şiddetlenmişti. Eshab Medine’ye hicret ediyordu.
● ● ●
Kendi gidemiyordu.
Buna üzülüyordu.
Peygamberimize:
“Yâ Resulallah! Siz Medine’ye döneceksiniz. Ben burada ölüp dostlarımdan geriye mi kalacağım?” dedi.
Onu çok seviyordu.
Ayrılacağına üzülüyordu.
Onun için hüzünlüydü.
● ● ●
Efendimiz dinledi.
Ona sevgiyle bakıp:
“Hayır! Sen bizden geri kalamazsın. Burada salih ameller işlersen, elbette onunla derecen artar, derecen yükselir” buyurdu.
O, zevkle dinliyordu.
● ● ●
Efendimiz devamla:
“İnşallah sen uzun zaman yaşarsın. Öyle ki senden bazı kimseler fayda görürler. Bir takımları da mahrum kalacak” dedi.
Sonra el kaldırdı.
Cân-ü gönülden:
“Ya Rabbî! Eshabımın Mekke’den Medine’ye dönüşünü tamamla” diye dua buyurdu.
Duası kabul oldu.
Hazret-i Sa’d iyileşti.
Tam şifaya kavuştu.
Ve Medine’ye döndü.