Evliyanın büyüklerinden İbni Atâ hazretlerinin birbirinden güzel on erkek evladı vardı. Bir gün onlarla sefere çıktı.
Yolda eşkıyalar çevirdi.
Alacak şey bulamadılar.
Reisleri kızdı.
Ve İbni Atâ hazretlerinin gözü önünde çocuklarını sırayla öldürmeye başladı. Çocuklarının her birinin öldürülüşünde başını göğe kaldırıyordu.
Ve gülümsüyordu.
Sıra sonuncuya geldi.
O, babasına dönüp "Babacığım senin ne kadar şefkatli bir baba olduğunu biliyorum. Ama görürüm ki dokuz yavrunu öldürdükleri hâlde hiç sesini çıkarmıyor, üstelik de gülüyorsun” dedi.
Ve hikmetini sordu.
● ● ●
İbni Atâ ağladı.
Oğluna döndü.
Ve "Ey babasının ciğerparesi! Bunu yapan zata bir şey denir mi? Dilerse mâni olur. Onun her yaptığı güzeldir” buyurdu.
Reis bu sözleri duydu.
Kendisine bir hâl oldu
“Bu sözleri önceden söyleseydin, çocuklardan hiçbirini öldürmezdik” dedi.
Oğlunu öldürmedi.
İbni Atâ hazretleri:
"Rabbimizin takdiri böyle imiş, söyleseydim de bir şey değişmezdi” buyurdu.
● ● ●
Bu zat bir sohbetinde “Allahü teâlâ, günah işleyip de pişman olan kulunu, istiğfar etmeden önce affeder” buyurdu.
Şaşırdılar.
Ve sordular:
“Tövbe etmeden mi efendim?”
“Evet. Pişmanlık tövbedir zaten. Ama diliyle de istiğfar ederse daha iyi olur” buyurdu.