Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), havada bulut görse “Yâ Rabbî! Bu bulutu bize azap gönderme" diye niyaz ederdi.
Rüzgâr eseydi:
"Bize hayırlı rüzgârlar ver yâ İlâhî!" diye yalvarırdı.
Gök gürleseydi:
"Yâ Rabbî! Azabınla bizi helak eyleme" diye dua ederdi.
● ● ●
O, bu dünyaya zerre kadar gönül vermemişti.
Miraç’ta cennete girdi.
Cennet nimetlerini gördü.
Ama hiç iltifat etmedi.
Hatta o nimetlere bir kere bile dönüp bakmadı.

MELEKLER SELAM VERİRDİ

Efendimiz (aleyhisselam), otuz dokuz yaşlarındayken yanına bir miktar yiyecek alıp Hira mağarası’na gidiyor, o ıssız ve sessiz yerde ibadetle geçiriyordu vaktini.
Dua ediyordu.
Yalvarıyordu.
Yakarıyordu.
Bazı fitneci kadınlar vardı.
Bu hale vakıf oldular.
Hazret-i Hatice’ye koştular.
Kendisine:
“Bak Hatice, sen bütün servetini Ona bağışladın. O ise senden uzaklaşıyor. Seni sevmiyor” dediler.
● ● ●
O, bunları dinledi.
Hiç yüz vermedi.
O kadınlara “Hayır, bilakis ben Onda saadet nişanları, Peygamberlik işaretleri görüyorum” dedi.
Yüz bulamadılar.
“Sen bilirsin” dediler.
Ve kös kös geri gittiler.