(Dünden devam)
Cebrail Aleyhisselam gelip “Yâ Eyyub! Rahime'yi çağır, gönlünü hoş et” dedi.
O da Rahime’yi çağırdı.
Geldiğinde sordu:
“Sen kimi ararsın?”
“Bir hastam vardı, Onu kaybettim” dedi.
“İsmi neydi?”
“Eyyub.”
“Nasıl bir kimseydi?”
“Sana çok benzerdi.”
Eyyub Aleyhisselam “Ey Rahime! Eyyub benim” buyurdu.
Ve kendisini tanıttı.
Her ikisi de ağladılar.
Sonra oradan ayrıldılar.
Şehre doğru yol aldılar.
Az sonra bütün şehir halkının, kendilerini karşılamaya çıktıklarını gördüler.
Hazret-i Eyyub şehre döndü.
Eski evini yenilenmiş gördü.
Eski malları geri gelmişti.
Ölen oğulları dirilmişti.
Bir gün hanımına “İyi olunca sana yüz sopa vuracağım!” diye yemin etmişti.
İyileşince bunu hatırladı.
Ve yerine getirmek istedi.
Ama nasıl vuracaktı?
O anda vahiy geldi.
Hakk teâlâ:
“Yâ Eyyub! Yüz ince çubuğu deste yap. Onunla Rahime'ye bir defa vur! Böylece yeminini yerine getirmiş olursun” buyurdu.
O da böyle yaptı.
Rahime bundan çok hoşlandı.
Hazret-i Eyyub şifa buldu.
Ve seher vakti oldu.
Derin bir “ah!” etti.
Sebebini sordular.
“Her gece seher vaktinde ‘Ey bizim hastamız nasılsın?’ diye ses duyardım. Şimdi o sesi duymadım, nasıl ağlamıyayım” buyurdu.