Ömer bin Hattab, patlamaya hazır bir yanardağ gibiydi.
Onlara döndü:
"Size soruyorum ne okuyordunuz? Kur'ân okuyordunuz değil mi?” diye hiddetle sordu.
● ● ●
Said yaklaştı.
Ve korkarak:
"Hayır yâ Ömer! Sana öyle gelmiştir" dedi.
Ömer kükredi:
"Peki neydi o duyduklarım?"
Said önce sustu.
Sonra cevapladı:
"Şeyy, aramızda bir mesele vardı, onu konuşuy..."
● ● ●
Lâfını bitirmemişti ki Ömer tuttuğu gibi yere çarptı onu.
Fatıma bunu gördü.
Ve yardıma koştu.
Ama bir şey yapamadı.
Zira beyini yerden kaldırmaya uğraşıyordu ki amansız bir "tokat" patladı yüzünde.
● ● ●
Ama ne tokat.
Balyoz gibi.
Ona öyle geldi.
Gözlerinde şimşekler çaktı.
Neye uğradığını şaşırdı.
Dudak kenarından aşağıya doğru pembe bir "kan"ın aktığını hissetti.
● ● ●
Peki yâ Ömer?
O da şaşkındı.
Hatta pişmandı.
Fatıma'yı kanlar içinde görünce birden durgunlaştı. Ne de olsa öz kardeşiydi.
Kalbi sızladı.
İçi burkuldu.
Eli kolu yana düştü.
(devamı yarın) ("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)